Het was niet de eerste keer dat we erover spraken. De analyse lag er al weken. De vervolgstappen stonden helder in het plan van aanpak. Tijdens het laatste directie-overleg was er nog instemmend geknikt. Iedereen leek het ermee eens. Maar zodra het ging over wie wanneer de knoop zou doorhakken, werd het stil.
Geen besluit.
Geen afwijzing.
Geen akkoord.
Er werd nog iets gezegd over het budget.
“Laten we het nog even parkeren tot we beter zicht hebben op het jaarresultaat.”
En daarna:
“Misschien kunnen we het oplossen met wat kleine optimalisaties intern.”
Ondertussen draaide de productie gewoon door.
De storingen ook.
Het team bleef reageren op wat zich aandiende.
Brandjes blussen, dag in, dag uit.
En de druk?
Die bleef liggen waar hij al maanden lag.
Bij dezelfde mensen.
Iedereen zag het gebeuren.
Maar niemand benoemde het.
Dit is precies het patroon dat ik dagelijks doorbreek.
Want dit is wat je niet ziet op de balans:
Cost of Delay.
Niet de investering in onderhoudsverbetering is duur.
Maar de maanden waarin je blijft wachten.
Wachten kost capaciteit.
Wachten kost rendement.
Wachten kost motivatie.
En misschien wel het meest frustrerende:
Die kosten zijn er al.
Alleen zie je ze pas
als het weer misgaat.
Désirée
